‘Vrijdagmiddagblog’

Laten we voorop stellen dat het Nederlands gewoon een lastige taal is. Echt, op elke regel bestaat een uitzondering. De verwarring is al snel compleet:

• Ik loop/ik liep maar ook Ik koop/ik kocht.
• Zo wordt dat niet gedaan maar ook Zo word je niet gelukkig.
• Is het ongelofelijk of ongelooflijk? Allebei goed.
• Het meervoud van walvis is walvissen. Eén kookpot, twee kookpotten. Maar twee dreumesen krijgen maar één s. En ook een kliekje haviken moet het met één k doen. Waarom? Daarom!
• Bacteriën (met alleen een i) maar industrieën (met ie).

“Dit is letterlijk, want een-op-een, wat ik zo-even heb gezegd.”

Ik kan nog wel even doorgaan, maar to the point: leestekens. Ook een mijnenveld, waarbij vooral het koppelteken (wanneer moet er nou een streepje tussen?) en de komma voor gedoe zorgen.

En aanhalingstekens natuurlijk. De zwevende komma’s, waarmee we een letterlijk citaat aangeven. De dubbele aanhalingstekens maken steeds vaker plaats voor enkele komma’s, eigenlijk vooral omdat ontwerpers dat mooier vinden. En ook wel omdat we het met citeren niet meer zo letterlijk nemen.

‘Ik meen het. Echt!’

Aanhalingstekens hebben in de loop der tijd een extra betekenis gekregen: aangeven dat je iets niet echt/echt niet meent. Zoals Kitty die aan Mandy vertelt dat het vriendje van Stacy ‘heel erg z’n best’ heeft gedaan voor Valentijnsdag. Enough said: dat joch lag met een kater en een andere vrouw in bed.

Verantwoord bij AH

Als wíj dat allemaal weten, waarom de tekstschrijvers van Albert Heijn dan niet? Die hebben een enorme poster gemaakt met het statement dat je bij AH kiest voor ‘verantwoord’. Waarschijnlijk om de leesbaarheid te vergroten, zodat de boodschap overkomt. Maar als de boodschap echt overkomt, hebben ze juist met die aanhalingstekens een probleem.